Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Προς τους εθνοπατέρες και τους μνημόνιο δωρητάς



 Λησμόνησα τη γεύση της φραντζόλας  
  δεν τρώγω ούτε μαύρη ούτε λευκή     
  εξέχασα αν έχω φάει κιόλας                                                                                    
  ποτές σ’ όλη τη ζήση μου απ’ αυτή….

  …. Λησμόνησα στ’ αλήθεια το τσιγάρο                                                                   
  π’ ακρίβυνε κι αυτό σαν το ψωμί                                                                               
  δεν έχω ούτ’ αποτσίγαρο να πάρω                                                                                
 δεν έμεινε στην τσέπη μου δραχμή….

  …. Κι όμως κι όμως                                                                                                          
  μου’ χουνε τα ρούχα μείνει                                                                                                   
  κι ένας νόμος                                                                                                          
  πρέπει να’ βγει για να γδύνει  
                                                          
  Πρέπει να βρούμε μερικοί                                                                                  
  ρούχα από σακί                                                                                                           
  σκόλη Κυριακή                                                                                                                     
  κι όλος ο κοσμάκης ν’ απομείνει                                                                                  
  με χωρίς βρακι

      Άχθος Αρούρης   (Για την αντιγραφή Μαστρογιαννοφώτης)

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011


Συμφωνία της Βάρκιζας

Η συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 από την κυβέρνηση N. Πλαστήρα και το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο.

 Η συνθήκη μεταξύ των άλλων προέβλεπε και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ μέσα σε δύο εβδομάδες.

Τα αποτελέσματα της Συμφωνίας της Βάρκιζας ήταν: 

 Μερικές μονάδες του ΕΛΑΣ, όπως και ο ηγέτης του Άρης Βελουχιώτης αρνήθηκαν να δεχτούν τη συμφωνία και κατέφυγαν και πάλι στα βουνά.

 Το Ε.Α.Μ. τους αποκήρυξε αμέσως.

Ο Άρης Βελουχιώτης πληρώνει με τη ζωή του τη συνέχιση της επαναστατικής του δραστηριότητας.



Το γύρισμα έγινε τη δεκαετία του 70 στο τότε Αίθριο της Λ.Αγοράς Καρδίτσας. 
Οι καβαλάριδες  έρχοντε απο την οδό Βάλβη.
  (ήμουν και γώ εκεί πιτσιρικάς τότε )

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Aπο το 1821..... στους σημερινούς(γενίτσαρους).



  Απ’ τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη:  



             
«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν» Στρατηγός Μακρυγιάννης (από τα απομνημονεύματά του):

….Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια. Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα. Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν….

…..Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα….


Y.Γ  Οι γενίτσαροι μάθαιναν από μικροί ότι το σώμα είναι η μόνη τους οικογένεια και ότι ο σουλτάνος ήταν ο πατέρας τους. Αρχικά, δεν τους επιτρεπόταν να κάνουν οικογένεια και δεν είχαν το δικαίωμα της κληρονομιάς. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, απέκτησαν δύναμη και οι διάφοροι σουλτάνοι αναγκάστηκαν να τους παραχωρήσουν ολοένα και πιο πολλά δικαιώματα....Από τον 17ο αιώνα και μετά, η δύναμή τους μεγάλωσε πολύ. Αυτοί αποφάσιζαν για θέματα στρατού, εμπλεκόντουσαν σε πολιτικές αποφάσεις και, σε πολλές περιπτώσεις, είχαν την απόλυτη κυριαρχία της κρατικής μηχανής. Είχαν αποκτήσει τεράστια περιουσία από παράνομες και παραστρατιωτικές δραστηριότητες και είχαν πάψει, πλέον, να είναι αποτελεσματικοί στη μάχη. Μάλιστα, ο θεσμός είχε γίνει σχεδόν κληρονομικός, καθώς έμπαιναν στο σώμα οι γιοι των γενίτσαρων, που δεν είχαν τα ποιοτικά κριτήρια για να τους κάνουν αξιόμαχους.